Η Rumba σαν χορός ξεκίνησε στην Αβάνα της Κούβας στη δεκαετία 1890-1900. Λέγεται ότι αρχικά η Rumba χορευόταν μεταξύ των Αφρο-Κουβανών της περιοχής και όχι των ντόπιων κατοίκων γιατί θεωρούταν επικίνδυνος και πρόστυχος χορός.

Η μουσική της παίζεται σε 4/4 και έχει προέλθει από μία μίξη ρυθμών οι οποίοι πηγάζουν από τις Δυτικές Ινδίες και την Αφρική. Η ανάπτυξη του ρυθμού όμως μαζί με το συνοδευτικό χορό έγινε στην Κούβα με τη μορφή SON(μια αργή έκδοση του ρυθμού διαδεδομένη στη μεσαία τάξη της Αβάνας) ή με τη μορφή Danzon που χορευόταν μεταξύ μελών της υψηλής κοινωνίας της Κούβας. Οι μελωδίες της μουσικής είναι επηρεασμένες από ισπανικά πρότυπα της εποχής.

Η Rumba σήμερα χαρακτηρίζεται ως ο χορός της αγάπης και του έρωτα.

Η πρώτη εμφάνιση της Rumba σε αγώνες χορού με επίσημο βηματολόγιο γίνεται το 1931 με το όνομα “Square Rumba”, την ίδια χρονολογία που ο Pierre Zurcher-Margolle έφερε τους Latin χορούς στην Ευρώπη (Αγγλία). Μετά την επίσημη αναγνώριση του χορού κυκλοφόρησε και το πρώτο βιβλίο του Walter Laird μέσα στο οποίο περιλαμβάνεται αναλυτικά και το πρώτο επίσημο βηματολόγιο της Rumba καθώς επίσης και η ανάλυση της τεχνικής του χορού.

Η τεχνική της Rumba περιλαμβάνει κοφτές κινήσεις και ένα συνδυασμό ερωτικής επίθεσης του καβαλιέρου προς τη ντάμα η οποία διατηρεί μια στάση άμυνας απέναντί του. Στο αμερικάνικο στυλ του χορού υπάρχει έντονο hip sway (κίνηση γοφών) που ξεκινάει από τα ελαφρώς λυγισμένα γόνατα σε αντίθεση με το International style που τα πόδια πρέπει να είναι τεντωμένα.

Η Rumba έχει συνεισφέρει πολλά και σε άλλους χορούς, όπως το Cha Cha Cha. Στην πραγματικότητα οι περισσότερες φιγούρες της Rumba, αν όχι όλες, μπορούν να μεταφερθούν και να εκτελεστούν και στο Cha Cha Cha.

H Rumba ως χορός πρωτοεμφανίζεται στην Αβάνα της Κούβας στα τέλη του 19^ου αιώνα. Λέγεται ότι αρχικά η Rumba χορευόταν ανάμεσα στους Αφρο-κουβανούς που ζούσαν στην περιοχή, δηλαδή στους Αφρικανούς σκλάβους οι οποίοι είχανε μεταφερθεί στην Κούβα για να δουλέψουν στις φυτείες. Ο χορός  χαρακτηρίζεται από την έντονη κίνηση των γοφών, που από ότι λέγεται προέκυψε από την προσπάθεια που κατέβαλαν οι σκλάβοι για να μεταφέρουν μεγάλα φορτία στην πλάτη τους, βάζοντας μεγάλη δύναμη και κίνηση στο κάτω μέρος του σώματος, πόδια και γοφούς ενώ διατηρούσαν την πλάτη τους  σταθερή.  Το λίκνισμα των γοφών σε συνδυασμό με την ύπαρξη σωματικής επαφής ανάμεσα στο ζευγάρι, έκαναν σ’ αυτήν την πρώιμη περίοδο της Rumba, τους ντόπιους να τη θεωρήσουν ως έναν χορό πρόστυχο, άσεμνο κι επικίνδυνο.

Στα μέσα του 20^ου αιώνα ο χορευτής Pierre Zurcher – Margolle επισκέπτεται την Κούβα για να μελετήσει τους χορούς του νησιού και κάπως έτσι η Rumba έρχεται στην Ευρώπη, όπου αρχικά η «ευπρέπεια» του χορού διχάζει. Μετά την επίσημη αναγνώριση του χορού κυκλοφόρησε και το πρώτο βιβλίο του Walter Laird μέσα στο οποίο περιλαμβάνεται αναλυτικά το πρώτο βηματολόγιο της Rumba καθώς επίσης και η ανάλυση της τεχνικής του χορού.

Η τεχνική της Rumba περιλαμβάνει κοφτές κινήσεις και αποτελεί μία αισθησιακή αναπαράσταση του ζευγαριού, με έντονο το στοιχείο του ερωτισμού, όπου ο καβαλιέρος επιτίθεται και η ντάμα αμύνεται.  Στο αμερικάνικο στυλ χορού (hip sway) είναι έντονη η κίνηση των γοφών που ξεκινάει από τα ελαφρώς λυγισμένα γόνατα των χορευτών, ενώ στο International style τα πόδια είναι τεντωμένα.  Η μουσική της παίζεται σε 4/4. Η Rumba έχει συνεισφέρει πολλά σε άλλους χορούς  όπως για παράδειγμα το Cha Cha Cha καθώς πολλές από τις φιγούρες της  μπορούν να προσαρμοστούν στο ρυθμό του.

Couple dancers perform latin dance on large professional stage. Ballroom dancing.

To Cha cha Cha γεννήθηκε στην Αβάνα από τον πολύ σπουδαίο Κουβανό μουσικό, χαρισματικό βιολιστή και συνθέτη Enrique Jorrin (1926/1987). Το πρώτο τραγούδι σε ρυθμό Cha cha Cha που παρουσιάστηκε είναι το “la Enganadora” που δίνει και το όνομα του στο ομώνυμο άλμπουμ που ηχογραφείται το 1953. Λέγεται ότι ο Enrique Jorrin εμπνεύστηκε το όνομα του Cha cha Cha από τον ήχο που έκαναν τα παπούτσια των χορευτών. .

Το 1954 δημιουργείται η Enrique Jorrin Orchestra που από το 1955 και μετά ταξιδεύει σε Μεξικό, Παναμά, Βενεζουέλα, Η.Π.Α. αλλά και
Ευρώπη και Αφρική. Με τα χρόνια ο δημιουργός του Cha cha Cha προσθέτει τον ήχο της τρομπέτας, του μπάσου και άλλων οργάνων. Το Cha cha Cha αγαπιέται γρήγορα από τον κόσμο και γίνεται o ρυθμός σύμβολο της Κουβανέζικης μουσικής. Η τεχνική του χαρακτηρίζεται από έντονη κίνηση των γοφών, κοφτές κινήσεις, γρήγορες αλλαγές βάρους και κυρίως το “chasse” που είναι τρία γρήγορα βήματα ανάμεσα στους χτύπους του ρυθμού (beat).

Υπάρχουν αρκετά κοινά στοιχεία στην τεχνική του Cha cha Cha και της Rumba. Οι βασικές διαφορές οφείλονται κυρίως στην μεγάλη ταχύτητα του Cha cha Cha.

Το Mambo πρωτοεμφανίστηκε στην Κούβα. Λέγεται ότι αρχικά χορευόταν ανάμεσα στους Αϊτινούς αποίκους κι ότι πήρε το όνομα του από τη “Μambo” τη γυναίκα ιέρεια της Αϊτής που συμμετείχε στις τελετές του βουντού.

Ο Κουβανός Perez Prado (1916/1989) πιανίστας, συνθέτης, ενορχηστρωτής είναι αυτός που μαζί με την μπάντα του κάνει το Mambo δημοφιλές στα μέσα του 20 ου αιώνα με την μεγάλη του επιτυχία Μambo No 5 (1949). Η παγκόσμια αυτή επιτυχία, αλλά κι αυτές που ακολούθησαν, χάρισαν στον Perez Prado το παρατσούκλι “King of the Mambo” (ο βασιλιάς του Mambo). Έκτοτε πολλοί μουσικοί όπως το Tito Rodriquez, o Pupi Campo, ο Tito Puente, o Machito και ο Xavier Cugat ανέπτυξαν δικά τους στυλ, τεχνικές, εξέλιξαν και προώθησαν το Mambo στη θέση που είναι σήμερα.

Πρόκειται για ένα γρήγορο και χαρούμενο χορό, με ρυθμό στα 4/4. Στροφές, έντονη κίνηση των γοφών, ταχύτητα είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά του που τον έκαναν αγαπητό στους χορευτές. Αξίζει να σημειωθεί πως το Mambo συνείσφερε πολύ στη δημιουργία του Cha cha cha.

Στην Αμερική το Mambo πρωτοεμφανίστηκε το 1947 στο μαγαζί Park Plaza Ballroom της Νέας Υόρκης, Ένα από τα αγαπημένα στέκια ενθουσιωδών χορευτών από το Χάρλεμ. Αργότερα, μια απλουστευμένη έκδοση του χορού (ο αυθεντικός χορός είχε πολύ επικίνδυνες ακροβατικές φιγούρες) παρουσιάστηκε σε σχολές χορού και κλαμπ στη Νέα Υόρκη και το Μαϊάμι.

Το Mambo σαν χορός, ενώ αρχικά προκάλεσε πολύ ενδιαφέρον, παρέμεινε σχετικά στάσιμος στη συνέχειά του. Όμως είναι απαραίτητο να σημειωθεί ότι συνείσφερε πάρα πολύ στη δημιουργία του Cha Cha Cha.

Θα μπορούσε να πει κανείς πως Samba και Βραζιλία (θα πρόσθετα και ποδόσφαιρο) είναι έννοιες ταυτόσημες και πράγματι. 2 Δεκεμβρίου είναι η εθνική ημέρα Samba ενώ με επίσημη απόφαση της Unesco έχει καθιερωθεί ως άυλη πολιτιστική της κληρονομιά. Είναι η κατ’ εξοχήν μουσική που συνοδεύει το καρναβάλι στη Βραζιλία. Τον 16 ο αιώνα οι Πορτογάλοι φέρνουν στην Βραζιλία Αφρικανούς σκλάβους από την Αγκόλα και το Κονγκό κι είναι μεταξύ αυτών που πρωτοεμφανίζεται η Samba υπό τους ήχους των κρουστών.

Ωστόσο η Samba έχει επιρροές και αποτελεί ένα κράμα από ήχους και ρυθμούς Αφρικανικούς, Πορτογαλικούς αλλά και των αυτόχθονων Ινδιάνων της Βραζιλίας όπως οι Lundu. Κατά τη διάρκεια του χρόνου η Samba έχει διάφορα ονόματα Zemba
Cueca, Mesemba, Maxime. Τη δεκαετία του 1920 η Samba γίνεται ιδιαίτερα δημοφιλής στη Γαλλία και το 1928 ο Paul Boucher περιλαμβάνονται στο βιβλίο του οδηγίες για το χορό της Samba. Το 1939 η Samba περνάει στις Η.Π.Α. κι ο Ary Barroso συνθέτει το «Brasil” με τόσο μεγάλη αποδοχή κι επιτυχία που το 1944 ανεβαίνει στο Hollywood το μιούζικαλ Brasil.

H Samba είναι ένας χορός γρήγορος, χαρούμενος, με πολύ ενέργεια. Χαρακτηρίζετε από πολλές στροφές, έντονη κίνηση των γοφών και της λεκάνης κι έντονο και γρήγορο λύγισμα στα γόνατα (bounce action). Ο ρυθμός στον οποίο χορεύεται είναι τα 2/4.

Το Jive είναι ο γρηγορότερος χορός μεταξύ των Latin χορών. Πρωτοέκανε την εμφάνισή του στα τέλη του 19 ου αιώνα στην Κεντρική και Νότια Αμερική, ενώ κατά τη διάρκεια του 20 ου αιώνα εμφανίστηκε στις αφροαμερικάνικες γειτονιές της Νέας Υόρκης και άλλων πόλεων. Είχαν προηγηθεί χοροί όπως το Lindy Hop (δεκαετία ’30), τα Blue Swing και Boogie – Wookie (από τη δεκαετία του ’40), το Jitterbug και ο Rock ‘n’ Roll (από τη δεκαετία του ’50). Μεγάλοι μουσικοί ερμήνευσαν Jive κομμάτια με δημοφιλέστερους τον Elvis Presley, o Jerry Lee Lewis και ο Little Richard.

Το Jive χαρακτηρίζετε από γρήγορο ρυθμό 4/4 ή 2/4, μεγάλη ταχύτητα στα πόδια και συνεχή δράση. Έντονες, δυναμικές κινήσεις, πολλές στροφές και πολλές φιγούρες τονίζουν την ομορφιά αυτού του χορού.

Το Paso Doble (δύο βήματα) είναι ένας ιδιαίτερα δυναμικός χορός που καταφέρνει να δημιουργεί μία έντονη ατμόσφαιρα. Η καταγωγή του τοποθετείται στη νότια Γαλλία στα πρώτα μισά του 20 ου αιώνα. Κύριο χαρακτηριστικό του είναι η προσομοίωση των κινήσεων
των χορευτών με αυτές των Ισπανών ταυρομάχων. Η μουσική του Paso Doble εμπνέεται από την μουσική που παίζεται κατά τη διάρκεια της εισόδου του ταυρομάχου στην αρένα (paseo), καθώς και των κινήσεων που κάνει μέχρι τη λήξη της ταυρομαχίας. Κατά τη διάρκεια του χορού ο καβαλιέρος «υποδύεται» το ρόλο του ταυρομάχου (matador), ενώ η ντάμα ακολουθεί είτε ως «σκιά» του ταυρομάχου έχοντας το ρόλο της μπέρτας του, είτε υποδυόμενη τον ταύρο, είτε εκτελώντας φιγούρες που προέρχονται από το Flamenco.

Το Ballroom Paso Doble όπως και η Samba είναι ένας προοδευτικός International Latin χορός που μοιάζει περισσότερο απ’ όλους μετο International Standard Style. Τα μπροστινά βήματα των χορευτών γίνονται με τη φτέρνα ενώ το πλαίσιο είναι ευρύτερο και αυστηρό με λιγότερη κίνηση των γοφών. Έχει αρκετά κοινά στοιχεία με το Flamenco – έναν από τους πιο γνωστούς παραδοσιακούς χορούς της Ισπανίας- ενώ ο ρυθμός του είναι τα 2/4. Αξίζει να σημειωθεί πως το Paso Doble είναι ο μόνος από τους πέντε χορούς στους διαγωνισμούς του International Latin που ο καβαλιέρος έχει πιο ορατό ρόλο από τη ντάμα.